Postępujący od lat kilkudziesięciu proces starzenia się społeczeństw i związane z nim skutki społeczne powodują, że ludzie starsi i starość jako faza życia człowieka stają się przedmiotem dociekań naukowych. Coraz częściej wskazuje się na konieczność przygotowania się do starości i zapobiegania jej negatywnym skutkom, czyli stosowania zasad profilaktyki gerontologicznej. Zdaniem autorki marginalizacja ludzi starszych w Polsce ma źródła w ładzie społecznym tworzącym się w okresie transformacji ustrojowej, kulturze społecznej, jak i samej starości jako fazie życia człowieka, w której następuje tzw. przewaga strat nad zyskami. Udowadnia ona jednak, że przy zastosowaniu zasad profilaktyki gerontologicznej ludzie starsi mogą być efektywni, twórczy i niezależni. Uniwersytety Trzeciego Wieku to właśnie instytucje, które nie tylko aktywizują społecznie, intelektualnie i ruchowo swoich słuchaczy, ale także zmieniają do nich nastawienie środowiska, w którym żyją.