Rozprawa Andrzeja Niewiadomskiego dotyka niemożliwego. Heroicznie mierzy się z tym, co w dwudziestowiecznej poezji polskiej najważniejsze i najtrudniejsze zarazem. Nie ma jednej odpowiedzi na pytanie, jakimi drogami biegła refleksja metapoetycka w tzw. poezji nowoczesnej; nie ma też pewności, że różne nurty ówczesnych myśli tworzą jakąkolwiek spójną całość. Autor rozprawy ma świadomość swoistego szaleństwa literaturoznawczego, na jakie się poważył. Z wątpliwościami jawnymi i ukrytymi pragnie jednak dać własny obraz "teorii" poetyckich przeszłego stulecia, wyrażonych w praktykach najwybitniejszych jego przedstawicieli. […] studium Andrzeja Niewiadomskiego należy do odważnych, a przez to – niebywale twórczych propozycji opisu poezji polskiej XX wieku, widzianej od strony jej samoświadomości twórczej. […] zaproponowany przez autora styl myślenia literaturoznawczego – daleki od dogmatyzmu – jest propozycją zmierzenia się z niezwykle ważną i poważną problematyką estetyczną XX wieku. Poezja jako jedne z języków nowoczesnego wysłowienia zawsze włącza się w obręb dyskusji na temat istoty, funkcji i celów sztuki. […]
Powstała praca oryginalna, bogata źródłowo, mocno wyczulona na subtelności i odcienie osobniczych teorii poetyckich.
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Mariana Kisiela