Józef Flawiusz (ok. 37-ok. 103), sławny historyk starożytny, autor dzieł o nieprzemijającej wartości, wciąż tłumaczonych na nowo i wznawianych na całym świecie. Był kapłanem jerozolimskim, dowódcą w czasie powstania Żydów przeciwko Rzymianom (66-77 n.e.). W 67 r. dostał się do niewoli. Jako jeniec, przepowiedział Wespazjanowi uzyskanie godności cesarskiej. Wyzwolony przez niego, przeszedł na stronę Rzymian. Przez własny naród uznany za zdrajcę. Osiadł w Rzymie i poświęcił się twórczości literackiej. Tam powstały jego dwa ostatnie dzieła: "Przeciw Apionowi" i "Autobiografia". "Przeciw Apionowi", dzieło wysoko cenione ze względu na zawarte w nim wyciągi z zaginionych utworów historyków starożytnych, zostało napisane w 93/94 r. Uznane za "dzieło moralnie piękne, najpiękniejsze ze wszystkich, jakie wyszły spod pióra Józefa" (Riccotti). Jest także jedyną zachowaną do naszych czasów apologią Żydów, która stała się wzorem dla apologetów chrześcijańskich. "Autobiografia" ukazuje niezwykłe losy Józefa Flawiusza jako człowieka oraz jako wybitnego historyka czasów starożytnych. Z języka greckiego przełożył, wstępem i komentarzem opatrzył Jan Radożycki.