Marcin Telicki systematyzuje swe rozważania w zgodzie z chronologią twórczości Julii Hartwig, ukazując jej pisarstwo w porządku ewolucji i wewnętrznych zmian. Zauważone ewolucje czy raczej odkrywane jako charakterystyczne dla trzech wyróżnionych tu okresów (1945-1978, 1980-2002, 1999-2007) dominanty okazują się jednak także podstawowymi ogniwami czegoś, co moglibyśmy nazwać konstytuantami świadomości kulturowej jednostki. Te same kategorie, decyzją autora, otwierają zarówno plan chronologiczny pisarstwa autorki Błysków, jak i określają drugą zasadę tworzonej kolekcji, czyli ów z góry założony „schemat lekturowy i interpretacyjny”. Nie opiera się on na chronologii (choć jej nie przeczy), lecz na próbie opisu twórczości Hartwig z perspektywy i niejako wewnątrz badań kulturowych.
Nie sposób przeoczyć, że ujawniane przez autora jako charakterystyczne dla kolejnych etapów twórczości poetki klucze (obcość, tożsamość, pamięć) są równocześnie podstawowymi kategoriami dyskursu i badań antropologicznych. Marcin Telicki, obierając tę metodologiczną perspektywę, odkrywa zrazu Hartwig jako poetkę antropologa i zapowiada, że jego refleksja przebiegać będzie dwutorowo: „zmierzy się – jak pisze – nie z jednym, ale z dwoma bohaterami studium antropologicznego: badanym innym i obserwującym poetą antropologiem, manifestującym swą obecność”.