Jak na człowieka cieszącego sie renomą arcymistrza strategii Carl von Clausewitz (1780-1831) dziwnie często stawał po niewłaściwej stronie. Po druzgocącej klęsce Prus w wojnie z Napoleonem w 1806 r. wiele miesięcy spędził we francuskiej niewoli. A gdy sześć lat później przeszedł do armii rosyjskiej, poróżnił się z własnym królem i zyskał urągliwe przezwisko "Lausewitz" ("Wszarz"). Kiedy ponownie przyjęto go do pruskiego wojska, przez lata zajmował ciepłą posadkę dyrektora administracyjnego w Allgemeine Kreigschule w Berlinie. Zmarł w 1831 r. bynajmniej nie na polu bitwy, lecz we własnym łóżku na cholerę. Jego główne dzieło pozostało niedokończone. Księgi "O wojnie" musiała więc opublikować żona Marie.
Nie w pełni bohaterski życiorys Clausewitza w niczym nie przeszkodził jego pośmiertnej karierze. Pruski filozof wojny stał się jednym z najbardziej popularnym teoretyków strategii w dziejach świata "O wojnie" doczekało się niezliczonych tłumaczeń na wiele języków i jest światowym bestsellerem. Trudno o kurs menadżerski, na którym nie powoływano by się na tę księgę. Ale trudno też o inną pozycję tak często cytowaną przez ludzi, którzy jej nigdy nie czytali. Niemniej teorię Clausewitza wykłada się jako przedmiot obowiązkowy nie tylko na akademiach wojskowych, ale także w wielu szkołach menedżerskich, m.in. na Harvardzie.