Pierwszy list korespondencji Czesława Miłosza i Oli Watowej z lat 1967-73, którą oddajemy do rąk Czytelnika, zawiera wiadomość o śmierci Aleksandra Wata 29 lipca 1967. Pisany osiem dni później rozpoczyna wieloletnie starania obojga protagonistów niniejszej książki o ogłoszenie drukiem pozostawionych przez Wata wierszy, wspomnień, szkiców, o zaistnienie jego dzieła i zapewnienie mu należnego miejsca w literaturze. Tylko oni dwoje wiedzą o istnieniu tej wielkiej spuścizny, tylko oni nie wątpią w jej znaczenie dla współczesnych i potomnych. Czytelnik tej korespondencji dowiaduje się więc, na jakie przeszkody natrafia dzieło nowe i epokowe – bo za takie uznają tak poezję, jak i nieopracowaną jeszcze do druku księgę, zbierającą przemyślenia o naturze doświadczeń historycznych XX wieku. W wyniku ich starań świat pozna Mój wiek, fundamentalne dzieło minionego stulecia.