"Żyjemy na górze trupów i bólu."
Elfriede Jelinek
Dzieci umarłych pokazują nieznane dotychczas w Polsce oblicze pisarki jako wielkiej moralistki, tej, która zmusza do niemal psychoanalitycznej pracy nad historią. Powieść ukazuje wyparte aspekty austriackiej przeszłości i zadaje pytanie o odpowiedzialność za faszyzm, za udział w ludobójstwie.
W krajobrazie pięknej styryjskiej prowincji, w sielskim alpejskim pensjonacie, trudno dostrzec jakikolwiek ślad zbrodni. Jednak historia powróci w przerażających okolicznościach, bo prawdy nie zdołają ukryć ani ziemia, ani czas. Raz popełnione morderstwo krąży w krwiobiegu świata. Duchy umarłych są stale obecne pośród żywych, nawet jeśli ci ostatni zdają się tego nie dostrzegać. Austria okazuje się w tej perspektywie wielkim cmentarzem, domem umarłych, krajem, który nigdy nie uporał się z nazistowską przeszłością, również dziś pełnym nieodpowiedzialnych szaleńców, niemających poszanowania dla różnych form życia.
Jelinek w mistrzowski sposób porusza temat obecny stale w twórczości innych wybitnych współczesnych austriackich autorów: Martin Pollacka, Roberta Menassego, Roberta Schindla, Josepha Haslingera. To oni piszą w imieniu wszystkich wymordowanych, a także ich dzieci, tytułowych dzieci umarłych, tych, którzy nie mogą już dać świadectwa.
Jedna z najważniejszych powieści Jelinek.
"Dzieci umarłych to jedna z najważniejszych powieści niemieckojęzycznych XX wieku."
Der Standard
"Każde zdanie wywołuje obrazy i w każde wpisane są liczne nawiązania. Każde zdanie jest trafne."
Salzburger Nachrichten
"Trzeba mieć odwagę Elfriede Jelinek, by pisać przeciw zakłamaniu całego społeczeństwa!"
Badener Tagblatt
Kaskady słowne Jelinek lepiej wyjaśniają okropieństwa nazistów niż Łaskawe Littela.
Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung