Ogólnie wiadomo, że wegetarianizm to bezmięsny sposób odżywiania się pokarmami roślinnymi i nabiałowymi. Źródłosłów tej nazwy jest jednak bogatszy i bardziej obiecujący, wyraża wiele skojarzonych z nią postulatów i oczekiwań. Łacińskie słowo ,,vegetare” znaczy rosnąć, kwitnąć, ,,vegetus” – zdrowy, silny, ochoczy; ,,vegetator” zaś to ten, który daje życie, a ,,vegetamen” – siła życiodajna.
Każdy, kto po raz pierwszy spotyka się z tą nazwą, najczęściej wychwytuje z niej tylko akcent negatywny, tzn. że wegetarianizm polega po prostu na niejedzeniu mięsa i na tym koniec. Sama informacja o tym, co się jada, a czego się nie jada, to dopiero wprowadzenie do dalszych wyjaśnień dotyczących przyczyn i motywów tego zaniechania, propozycji nowego, odmienionego jadłospisu, analizy wymogów żywieniowych ludzkiego organizmu i wartości różnych pokarmów. To z kolei otwiera dostęp do szerszych zagadnień dotyczących tego, co chcemy osiągnąć, szukając właściwszych niż dotychczas sposobów odżywiania, i jakie warunki muszą zostać przedtem spełnione. Wtedy dopiero okazuje się, że wegetarianizm obejmuje zarówno problematykę zdrowia fizycznego i psychicznego, jak i zagadnienia ekonomiczne, ekologiczne, moralne i kulturalne. Że nie można zmienić sposobu odżywiania, nie zmieniając sposobu myślenia i oceniania. Wegetarianizm to zmiana stylu życia, kierunku aspiracji. W dalszej perspektywie prowadzi do przeobrażenia istniejących światowych struktur ekonomicznych i przezwyciężenia tkwiących w nich sprzeczności i paradoksów.
Już od ponad 30 lat wegetarianizm ma w Polsce coraz większą grupę swoich zwolenników. „Wegetarianizm znów na topie” wychodzi im naprzeciw.