Ustawa o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym wprowadza rozszerzoną odpowiedzialność przedsiębiorców wprowadzających sprzęt elektryczny lub elektroniczny, która polega na obowiązku zorganizowania i sfinansowania zbierania/odbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz dalszego jego przetwarzania. W określonych sytuacjach odpowiedzialność ta przechodzi na podmioty sprowadzające sprzęt elektryczny lub elektroniczny – importerów lub wewnątrzwspólnotowych nabywców, a także na przedsiębiorców prowadzących sprzedaż przy pomocy środków porozumiewania się na odległość. Nie oznacza to jednak zwolnienia z odpowiedzialności za właściwe postępowanie z odpadami wytwórców tego typu odpadów (użytkowników sprzętu) oraz podmiotów gospodarujących zużytym sprzętem – zbierających zużyty sprzęt (w tym sprzedawców, nie wyłączając sklepów internetowych) czy prowadzących zakłady przetwarzania. Na te podmioty ustawa nakłada określone obowiązki, niezależnie od obowiązków, które ciążą na nich na mocy ustawy o odpadach. Pewne obowiązki ustawa nakłada nawet na podmioty, które nie gospodarują odpadami w postaci zużytego sprzętu, tylko odpadami powstałymi w wyniku przetworzenia, w tym demontażu zużytego sprzętu. Odrębną kategorię podmiotów stanowią organizacje odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Komentarz jest adresowany do wszystkich wskazanych kategorii podmiotów, na które ustawa nakłada obowiązki, jak również do organów administracji publicznej.
Publikacja uwzględnia dwie nowelizacje ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym – zawarte w ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz niektórych innych ustaw, oraz w ustawie z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach. Komentarz podejmuje próbę wyjaśnienia nie zawsze jednoznacznych przepisów ustawy, odwołując się do odnośnego orzecznictwa, piśmiennictwa i przyjętej praktyki stosowania tych przepisów, także z uwzględnieniem dokumentów Unii Europejskiej.