Książka podejmuje problematykę ważną dla kultury – a dla kultury polskiej w szczególności – jaką jest literatura parenetyczna i stojąca u jej podstaw sztuka przekonywania. Stawia ona sobie dwa zasadnicze cele:
*przedstawienie mechanizmów funkcjonowania tej literatury ujętych na szerszym tle kulturowym (i to zarówno na poziomie "technicznym" stosowanego języka i stylu, jak i na poziomie ogólniejszych odwołań i asocjacji o charakterze mentalnościowym)
oraz
* omówienie dzieł uznanych za emblematyczne w tak właśnie rozumianej perspektywie.
(z recenzji wydawniczej prof. Piotra Salwy)
Część pierwsza pracy poświęcona jest kreacjom osobowym, właściwym literaturze parenetycznej. Autorka trafnie wydobywa te wszystkie mechanizmy, które decydują iż bohaterowie i ich cechy stają się "argumentami" w dydaktycznym dowodzeniu. Badane są przy tym uwikłania zarówno w tradycję retoryczną, jak i różnorodne konwencje literackie.
Część druga zajmuje się technikami i formami podawczymi bądź to stworzonymi, bądź te niezwykle często wykorzystywanymi w literaturze parenetycznej. Są to wszystko rozważania nowatorskie, a cała książka zasługuje na miano najbardziej aktualnej, najpełniejszej syntezy staropolskiej parenetyki.
(z recenzji wydawniczej prof. Marka Prejsa)