Pusta woda została napisana w dwadzieścia lat po tomie wspomnień "Przeżyłam Oświęcim". Uważając, że ludzie wciąż nie wyciągnęli należytych wniosków z lat wojny zbrodni, pogardy i hańby, autorka postanowiła przemówić ponownie. Napisała jedną z najdobitniej antyrasistowskich książek swego czasu – opisuje czyny ludzi dobry i złych, wykolejonych, zdemoralizowanych i czystych – tak Niemców, Polaków, jak i Żydów. Ale przedstawia też, jak pojęcia dobra i zła potrafiły objawić swą względność. co zależało od ciśnienia okrutnych okoliczności, wobec jakich ludzie byli stawiani. Pamięć doświadczeń zdobytych w ciągu dwu długich, strasznych lat, spędzonych w getcie, jest światłem, bogactwem wiedzy, które może dopomóc nam wszystkim.
Matka Soni, starając się stworzyć w nieludzkich warunkach getta pozory normalności, stawiała na kuchence garnek, lecz nie mając nic, co można by doń wrzucić, gotowała więc samą "pustą" wodę.
Żeby oszukać głód, żeby odpędzić i zwieść wszechobecny strach.