NOWOŚĆ
Dział: LITERATURA PIĘKNA
Seria: Poezja współczesna
Kącikowe rozmyślania
Barbara Chomko
Andrzej Żmuda (red.)
Kiedyś w jednym z wierszy napisała, że poszukiwanie Piękna wymaga dużego wysiłku. Komuś może sie wydawać, że takie wyznanie jest banalne. Ale tak nie jest. Zwłaszcza, kiedy uświadomimy sobie, że to Piękno jest synonimem tych cech, które charakteryzują człowieczeństwo, Począwszy do miłości dotykającej najbardziej intymnych zakamarków duszy, po miłość bliźniego. To Piękno jest również przypowieścią o bólu, tym indywidualnym, i tym który dotyka innych.
W Kącikowych rozmyślaniach nie ma miejsca na egotyzm, jest za to miejsce na współczucie. Bo przecież, żeby dostrzec tragedię czy bezradnosć drugiego człowieka, trzeba umieć pokochać siebie. Co wcale nie znaczy, że należy akceptować swoje słabości. W wierszu "Ostre widzenie" napisała:
"zawsze zakładam okulary by widzieć świat z bliska ostry wyraźny i realny do bólu"
To realne postrzeganie, ten ból, jest tonowany i wyciszany. Czasem ma się wrażenie, że jest to równocześnie poszukiwanie takiego miejsca, które tak naprawdę jest rozpoznawalne tylko przez dziecko, które jest w łonie matki i czuje się bezpiecznie. Tę tęsknotę za embrionalną sytuacją odczuwa się niemal w każdym słowie. To stąd wywodzą się wywodzą się właśnie te przeróżne "kąciki" czy "wtulania się", nie tylko zresztą we własne serce. Poza nim jest już tylko ta ogromna przestrzeń zwana życiem, w której należy umieć się poruszać, która stoi, która życje i pulsuje, obok nas.