Opublikowana po raz pierwszy w 1947 roku a pisana w mrocznym okresie II wojny światowej Dialektyka oświecenia jest być może pierwszą próbą opisu stanu życia publicznego, w którym "myśl staje się
nieuchronnie towarem a język jego reklamą". To z niej czerpała większość postmodernistycznych demaskatorów nowoczesnego rozumu (od Zygmunta Baumana po Michela Foucaulta i Jeana-Francois
Lyotarda). W zamieszczonych tu filozoficznych szkicach i notatkach znajdziemy bezkompromisową analizę niechcianych konsekwencji rozwoju nowoczesności i krytykę powstającego w ten sposób społeczeństwa kultury masowej.
"Oświecenie – rozumiane najszerzej jako postęp myśli – zawsze dążyło do tego, by uwolnić człowieka od strachu i uczynić go panem. Lecz oto w pełni oświecona ziemia stoi pod znakiem triumfującego nieszczęścia."
fragment książki
Max Horkheimer (1895 – 1973) – z wykształcenia psycholog i filozof, jedna z najważniejszych postaci i
dyrektor frankfurckiego Institut fur Sozialforschung. W Polsce ukazały się m.in. Krytyka rozumu instrumentalnego (2007) oraz Społeczna funkcja filozofii. Wybór pism (1987).
Theodor W. Adorno (1903 – 1969) – filozof, socjolog i teoretyk muzyki związany ze szkołą frankfurcką i teorią krytyczną. Po polsku ukazały się m.in. Dialektyka negatywna (1986), Minima moralia (1999).